In de Automatisering Gids van 18 januari j.l. las ik: "Volgens IDC zijn er in 2011 meer dan 1 miljard mobiele werkers. Dat zijn mensen die via een draadloze breedbandige verbinding hun werkzaamheden doen. Het gaat dan om gebruikers van laptops en pda's en niet om mobiel telefoneren."
In een afzonderlijk katern wordt uitgebreid aandacht besteed aan mobility. Er wordt toegegeven dat de business driver van draadloze toegang tot bedrijfsinformatie nog niet helder is en dat de markt voor mobility nog in de kinderschoenen staat. De vraag naar mobility komt vooral 'van de werkvloer'. Een strategie vaststellen heeft nu nog weinig zin. "Het enige wat je kunt doen is allerlei experimenten optimaal faciliteren."
En dat laatste doen we dan ook maar binnen de KNAW. Enigszins onder druk van het Dagelijkse Bestuur is het eeuwenoude, statige Trippenhuis in Amsterdam eind vorig jaar voorzien van een draadloos netwerk, met name voor leden van de KNAW en bezoekers van het Trippenhuis. Het faciliteren van mobility 'buiten de deur' stuit vooralsnog op de hoge kosten.
zaterdag, januari 26, 2008
zaterdag, januari 19, 2008
Blogs uit het lab
In de bijlage Wetenschap & Onderwijs van NRC Handelsblad van vandaag stond een aardig artikel over wetenschappelijke weblogs. "Veel wetenschappers beginnen een logboek op internet over hun vakgebied. Weblogs zijn nog geen geaccepteerde bronnen, maar hun invloed groeit." Scienceblogs trekt bijvoorbeeld maandelijks meer dan een miljoen bezoekers.
Nu zie je de invloed van weblogs misschien niet direct terug in wetenschappelijke publicaties, het is wel een manier om meer aandacht te krijgen voor je eigen wetenschappelijk werk, ook buiten de directe kring van vakgenoten en andere wetenschappers. De Open Access-beweging kan ook langs deze weg een extra impuls krijgen. Maar het is ook een andere manier om onderzoek te doen: via je weblog verzamel je bijvoorbeeld commentaar op je eerste versie van je artikel, al moet je dan natuurlijk niet bang zijn dat je ideeën door iemand anders gekaapt worden.
KNAW-president Frits van Oostrom leest nooit wetenschappelijke weblogs. Hij ziet ook niemand in zijn omgeving ernaar verwijzen. "De meeste Akademieleden zijn natuurlijk wat ouder", verklaart hij. Nobelprijswinnaar Gerard 't Hooft wordt ook aangehaald in het NRC-artikel over wetenschappelijke weblogs: "Er staat een hoop flauwekul op. Mensen die weblogs hebben, zitten vaak in het alternatieve circuit en schoppen tegen de gevestigde orde. Ze voelen zich buitengesloten van de academische wereld en gaan dan publiceren op internet. Het is een ongecontroleerd medium waar vaak rare ideeën op te vinden zijn."
Nu is mijn weblog natuurlijk verre van wetenschappelijk en eigenlijk ook meer voor mezelf bedoeld, dan dat ik pretenties heb richting het grote publiek, maar ik ben toch benieuwd hoe de aangehaalde wetenschappers over vijf jaar over weblogs zullen oordelen.
Nu zie je de invloed van weblogs misschien niet direct terug in wetenschappelijke publicaties, het is wel een manier om meer aandacht te krijgen voor je eigen wetenschappelijk werk, ook buiten de directe kring van vakgenoten en andere wetenschappers. De Open Access-beweging kan ook langs deze weg een extra impuls krijgen. Maar het is ook een andere manier om onderzoek te doen: via je weblog verzamel je bijvoorbeeld commentaar op je eerste versie van je artikel, al moet je dan natuurlijk niet bang zijn dat je ideeën door iemand anders gekaapt worden.
KNAW-president Frits van Oostrom leest nooit wetenschappelijke weblogs. Hij ziet ook niemand in zijn omgeving ernaar verwijzen. "De meeste Akademieleden zijn natuurlijk wat ouder", verklaart hij. Nobelprijswinnaar Gerard 't Hooft wordt ook aangehaald in het NRC-artikel over wetenschappelijke weblogs: "Er staat een hoop flauwekul op. Mensen die weblogs hebben, zitten vaak in het alternatieve circuit en schoppen tegen de gevestigde orde. Ze voelen zich buitengesloten van de academische wereld en gaan dan publiceren op internet. Het is een ongecontroleerd medium waar vaak rare ideeën op te vinden zijn."
Nu is mijn weblog natuurlijk verre van wetenschappelijk en eigenlijk ook meer voor mezelf bedoeld, dan dat ik pretenties heb richting het grote publiek, maar ik ben toch benieuwd hoe de aangehaalde wetenschappers over vijf jaar over weblogs zullen oordelen.
donderdag, januari 10, 2008
Moderniteit als opgave
Naast vakliteratuur lees ik ook graag en geregeld wat meer beschouwende lectuur en dan valt het me op dat dat ook heel vaak betekenis heeft voor mijn werk. Zo heb ik onlangs ten behoeve van een recensie het boek Moderniteit als opgave (uitgeverij SUN, Amsterdam) van de socioloog Gabriël van den Brink gelezen. Vooral de ondertitel sprak mij aan: Een antwoord aan relativisme en conservatisme. In mijn werk heb ik te maken met het creëren van draagvlak voor vernieuwingen. Hoe krijg je de mensen mee?
Van den Brink maakt in zijn boek een interessant onderscheid tussen bedrijvige burgers (ca. 20% van de Nederlandse samenleving) die hoogopgeleid zijn en voor modernisering zijn, bedreigde burgers (ca. 35%) die laagopgeleid zijn en het defensief zoeken, en berustende burgers (ca. 45%) die zich niet laten horen zolang hen niets in de weg gelegd wordt. Deze indeling zien we volgens mij op allerlei niveaus en in allerlei settings terugkeren. Het betekent ook dat beleid voeren dat de instemming van allen heeft, onmogelijk is geworden in een moderne samenleving.
Ik heb de recensie min of meer af en besluit die met "veel waardering voor het boek, ook omdat het een wat andere benadering heeft dan de hedendaagse polemieken in de media over de moderne samenleving. Het boek zet de burgers weer even op hun plek: accepteer de dynamiek en de verschillen in de samenleving en, als je de wereld wilt verbeteren, begin dan bij jezelf. Of, om het te verwoorden in de onderzoeksbenadering die Van den Brink voorstaat: zoek eerst naar de verschillen tussen samenhangende verschijnselen, om die op die manier een betekenis te kunnen geven, en zoek daarna naar samenhang tussen verschillende verschijnselen. De moderniteit is een opgave."
Van den Brink maakt in zijn boek een interessant onderscheid tussen bedrijvige burgers (ca. 20% van de Nederlandse samenleving) die hoogopgeleid zijn en voor modernisering zijn, bedreigde burgers (ca. 35%) die laagopgeleid zijn en het defensief zoeken, en berustende burgers (ca. 45%) die zich niet laten horen zolang hen niets in de weg gelegd wordt. Deze indeling zien we volgens mij op allerlei niveaus en in allerlei settings terugkeren. Het betekent ook dat beleid voeren dat de instemming van allen heeft, onmogelijk is geworden in een moderne samenleving.
Ik heb de recensie min of meer af en besluit die met "veel waardering voor het boek, ook omdat het een wat andere benadering heeft dan de hedendaagse polemieken in de media over de moderne samenleving. Het boek zet de burgers weer even op hun plek: accepteer de dynamiek en de verschillen in de samenleving en, als je de wereld wilt verbeteren, begin dan bij jezelf. Of, om het te verwoorden in de onderzoeksbenadering die Van den Brink voorstaat: zoek eerst naar de verschillen tussen samenhangende verschijnselen, om die op die manier een betekenis te kunnen geven, en zoek daarna naar samenhang tussen verschillende verschijnselen. De moderniteit is een opgave."
dinsdag, januari 08, 2008
Digitaal bestuur
Het maandblad Digitaal bestuur bereikt mij via de circulatielijst van de KNAW. In de editie van januari 2008 vallen drie thema's op die kennelijk binnen de overheid spelen: 1) Shared service centers, 2) open standaarden en open source en 3) ICT-averij bij de overheid. Alhoewel de KNAW niet echt tot de overheid behoort, is de KNAW wel bij wet ingesteld en voor een behoorlijk deel door de overheid gefinancierd en vertoont de KNAW in bepaalde opzichten 'familietrekjes'.
Ten aanzien van shared service centers lijkt de belangrijkste les te zijn: bezint eer ge begint. "Dat moet je echt beseffen voordat je aan een shared service center begint: het is een gigantische reorganisatie. Je loopt tegen dingen aan terwijl je bezig bent, het gaat toch anders dan je verwachtte." In een ander artikel worden enkele oorzaken genoemd voor de moeite om een shared service center op te starten: gebrekkige communicatie, te veel verwachten in te korte tijd, onheldere business cases en kostenallocatie. Echter: "Ondanks al deze oorzaken waarom ssc-processen vaak zo moeizaam verlopen bij de overheid, is het leveren van een kwalitatief hoogwaardige en kosteneffectieve dienstverlening moeilijk zonder een ssc."
Het is inmiddels wel bekend dat de overheid wil dat open standaarden gebruikt worden. "Of kom met een zeer goed verhaal waarom dit niet mogelijk is en geef dan aan wanneer ze wél toegepast worden", aldus staatssecretaris Heemskerk. Het doel van de plannen met open standaarden en open source is de afhankelijkheid van ICT-leveranciers te verminderen. Een nobel streven, maar ICT zal toch echt niet eenvoudiger worden in de toekomst.
Tja, en dan de in de media veel bekritiseerde ICT-averij bij de overheid: het mislukken van veel ICT-projecten bij de overheid en het op die manier 'weggooien' van veel geld. De Algemene Rekenkamer zegt dat het wel meevalt. Aan de andere kant zijn de meesten het er wel over eens dat een complexiteitsreductie nodig is. Maak projecten niet te groot en zorg voor een gefaseerde besluitvorming. En ten slotte: "Organisatorische zaken vragen overleg, geen ICT. Complexiteitsreductie aan organisatiekant is een klassieke bestuurderstaak. Maar men zoekt het in ICT. Pak eerst de organisatie aan, dan krijg je een simpeler ICT-aanpak."
Ten aanzien van shared service centers lijkt de belangrijkste les te zijn: bezint eer ge begint. "Dat moet je echt beseffen voordat je aan een shared service center begint: het is een gigantische reorganisatie. Je loopt tegen dingen aan terwijl je bezig bent, het gaat toch anders dan je verwachtte." In een ander artikel worden enkele oorzaken genoemd voor de moeite om een shared service center op te starten: gebrekkige communicatie, te veel verwachten in te korte tijd, onheldere business cases en kostenallocatie. Echter: "Ondanks al deze oorzaken waarom ssc-processen vaak zo moeizaam verlopen bij de overheid, is het leveren van een kwalitatief hoogwaardige en kosteneffectieve dienstverlening moeilijk zonder een ssc."
Het is inmiddels wel bekend dat de overheid wil dat open standaarden gebruikt worden. "Of kom met een zeer goed verhaal waarom dit niet mogelijk is en geef dan aan wanneer ze wél toegepast worden", aldus staatssecretaris Heemskerk. Het doel van de plannen met open standaarden en open source is de afhankelijkheid van ICT-leveranciers te verminderen. Een nobel streven, maar ICT zal toch echt niet eenvoudiger worden in de toekomst.
Tja, en dan de in de media veel bekritiseerde ICT-averij bij de overheid: het mislukken van veel ICT-projecten bij de overheid en het op die manier 'weggooien' van veel geld. De Algemene Rekenkamer zegt dat het wel meevalt. Aan de andere kant zijn de meesten het er wel over eens dat een complexiteitsreductie nodig is. Maak projecten niet te groot en zorg voor een gefaseerde besluitvorming. En ten slotte: "Organisatorische zaken vragen overleg, geen ICT. Complexiteitsreductie aan organisatiekant is een klassieke bestuurderstaak. Maar men zoekt het in ICT. Pak eerst de organisatie aan, dan krijg je een simpeler ICT-aanpak."
Abonneren op:
Posts (Atom)